Vandaag gaan we naar Brownsberg, om een tocht door de jungle maken. We moeten ons om half 9 melden bij Cafe ‘t Vat. De tour hebben we geboekt bij Jenny Tours, en bestaat uit 7 deelnemers, een gids en natuurlijk de chauffeur van de minibus. Er is 1 Amerikaanse vrouw bij, voor de rest Nederlanders allemaal afkomstig van zeilschip De Eendracht. Met het busje rijden we de stad uit, de gids vertelt op een leuke manier over de plekken in Paramaribo waar we langs rijden. De man werkt trouwens niet alleen als gids maar is ook havenarbeider en taxichauffeur.
Stopplaats Le Kasan
Buiten de stad rijden we via een soort van snelweg naar de eerste stopplaats langs de weg voor een ontbijt. Bij een klein houten cafeetje, Le Kasan, langs de weg kunnen we broodjes bestellen en een lunch. Het broodje gebakken ei smaakt heerlijk voor ontbijt en voor de lunch bestellen we nasi met kip, dat eten we later op als we bij Brownsberg zijn.
We rijden verder over de snelweg, de wegen worden verbeterd / nieuw aangelegd door grote groepen Chinese mannen die we passeren. Na nog een lang stuk snelweg komen we bij wat dorpjes uit. Het oogt allemaal wat arm en ouderwets. Veel open woningen van hout en het wasgoed hangt overal tussen de gebouwen te drogen. Er scharrelen ook kippen rond. De Amerikaanse toerist van onze groep probeert ergens nog een geldautomaat uit omdat ze nergens geld kan opnemen, dat lukt hier natuurlijk ook niet.
Vast in de modder
Op een gegeven moment gaat de weg over in een zandweg. Door de regen van de afgelopen tijd is deze echter verandert in een grote modderpoel. Er staat een ander busje met Nederlandse toeristen vast in de modder. De chauffeur van onze bus gaat met touwen helpen om de bus los te trekken. De modder is meer dan enkeldiep. Wij moeten de bus uit, maar kiezen strategisch een plek waar je niet meteen heel vies wordt. Met onze bus trekken ze de andere bus los, waarna iedereen weer voort kan door de modder. Onze bus heeft gelukkig goede banden en is een four wheel drive, waardoor wij niet vast komen te zitten.
De modderweg loopt door tot bovenop de berg. Het is heel smal, met diepe plassen en kuilen, we hobbelen en stuiteren over de weg. De bebossing staat erg krap langs de weg dus de bladeren en takken zwiepen door de open ramen. Een heel avontuur, op sommige stukken komt de bus met moeite omhoog of glijden we een stukje terug. Tot we eindelijk boven zijn, een enerverende en soms spannende rit, maar wel leuk om zo boven te komen. We hebben bovendien mazzel dat er geen bomen op de weg liggen zoals een paar dagen geleden, want die moeten dan eerst verwijdert worden.
Op de Brownsberg
Eenmaal boven is er een zeer primitief toilet en een hutje waarin we de lunch, onze nasi dus gaan eten. Het smaakt goed al moet je niet te lang om je heen kijken, want dan zie je allerlei rare insecten om je heen. In een boom zit een hele grote vlinder, en we zien een boskonijn lopen, oftewel een agoeti. Er is ook een uitkijkpunt over de jungle en het Brokopondomeer, deze is ontstaan door de aangelegde stuwdam. De hele omgeving daar kwam toen onder water te staan, hele dorpen zijn verdwenen en er steken nog boomtoppen boven het water uit, want die zijn gewoon blijven staan.
We stuiten ook op een mieren snelweg, een heel pad vol met mieren die kleine blaadjes verplaatsen naar hun nest, een gekrioel van jewelste, je krijgt er jeuk van. Wel mooi om te zien hoe ze in polonaise met blaadjes lopen te slepen. We smeren ons nog eens in met deet tegen de insecten en wandelen dan met de gids de jungle in. Eerst langs het pad waar we met het busje hebben gereden, de grote plassen water ontwijkend, en dan een bospad in. De route heeft makkelijke stukken, en wat avontuurlijke delen. Zo moet je over een boomstam lopen om over het water te komen, en regelmatig over een boomstam klauteren om je weg te vervolgen.
Tocht door de jungle
De gids vertelt over de soorten bomen en dieren die we tegen komen, zoals de groene gifkikker die naast het pad zit. Het afdalen naar de waterval is een heel lastig stuk. Het gaat steil naar beneden soms via trappetjes, maar die zijn er niet altijd en dan moet je glibberen over boomstronken en gladde stenen. De laatste meters zijn heel lastig, je kan je voeten niet makkelijk plaatsen en het is zeer steil. Maar uiteindelijk zijn we bij de waterval, natuurlijk erg mooi om te zien. Sommige mensen nemen een duik onder de waterval, wij houden het bij foto’s maken.
Terug naar boven is zwaar door de warmte en de steile stukken. We pakken boomstammen en dergelijke vast om houvast te vinden en makkelijker te klimmen. Als we terug zijn op een hoofdpad gaat het een stuk sneller. Helaas komen we behalve een leguaan geen diertjes meer tegen. Heeft misschien ook te maken met de groep die groter is geworden. De andere bus toeristen heeft zich bij ons aangesloten en die mensen praten onophoudelijk heel hard. Ik vind dat wat jammer van de ervaring, het geklep werkt erg afleidend. Vies, onder de modder komen we terug bij het startpunt. Daar is het tijd voor wat snacks en een drankje. De gids wil ons nog een mega grote spin laten zien in een hut, maar gelukkig vindt hij het niet, want ik had er geen behoefte aan.
Parbo bier
Terug over de weg met de bus is net zo enerverend als heen, glibberend en stuiterend komen we beneden. Daar stoppen we bij een winkel in een dorpje, de gids trakteert iedereen op een glaasje Parbo bier. Edwin drinkt nooit bier, en vind het niet lekker, de gids moet heel erg lachen om zijn gezicht na een slokje. Chantal drinkt ook nooit bier, maar maakt het glaasje wel leeg, zo vies was het niet.
Daarna is het een lange saaie rit over de snelweg terug naar Paramaribo. In bewoonde gedeeltes schreeuwt de gids of de chauffeur soms ineens door het raam naar buiten als ze een bekende zien. Ook stoppen we omdat de chauffeur even naar het toilet gaat. Uiteindelijk worden we netjes afgezet bij de Keizerstraat in de buurt van ons hotel. Het was een leuke dag zo in de jungle, een hoop gezien en gedaan.
Weer terug
Later blijkt dat dit 1 van de laatste tochten naar Brownsberg was. De weg is te gevaarlijk geworden. We spreken andere Nederlanders die van de weg zijn gegleden met de bus en met een wiel boven de afgrond hingen. Ze moesten via een raam de bus uit. Dit bleek dus 1 van de gevaarlijkste wegen van Suriname te zijn. Soms moet je dat niet van tevoren weten.
We eten bij de McDonald’s, alleen gaat er wat mis met de bestelling. Ik bestel menu 2, maar krijg dus 2x mijn menu. Dat had ze niet begrepen. Dus 4 cheeseburgers en een heleboel friet. Het kost ook bijna niks dus ik had het niet door. We werken het samen maar weg, het was ook een lange dag, dus honger hadden we wel.
Morgen hebben we nog wat tijd in de stad voordat we ‘s middags aan boord gaan van de Eendracht voor de zeiltocht naar Martinique. Eerst bij het uitchecken in het hotel onderhandelen over wat zaken. Het hotel zelf is op zich ok, maar de communicatie laat te wensen over. Ik moet nog geld terug krijgen voor de niet gekomen airport shuttle, en de borg moet nog verrekend worden met de bar rekening. Dat wilde de receptie ineens vanavond doen, maar ik heb ze maar tot morgen laten wachten. Verder is er geen schoonmaak geweest, hebben we moeten zeuren voor handdoeken, kortom qua service niet de beste ervaring, eens kijken hoe dat morgen afloopt.